پیشرفت یا پسرفت؟

دیروز حس مزخرفی داشتم مثه همیشه تا اینکه خودش شروع کرد باهام صمیمانه حرف بزنه.

وقتی صمیمانه حرف میزنه، زنکار قلبم ب کنار میره و چیزایی ک ناراحتم میکرده دیگه برام مهم نیست.

الان مثه اولا خیلی وابسته ی عاطفیش نیستم

نمیدونم چیه کمتر دوست داشتنشه یا عاقلانه تر دوست داشتنشه؟

حس غریبگی بیشتری باهاش دارم

یکسری فاصله ها رو بیشتر باهاش رعایت می کنم 

میخام یک مشاوره خوب پیدا کنم و این احساس و فکرمو باهاش در میون بزارم ک ببینم باید از این حس فاصله بگیرم یا نه؟

شاید مخرب باشه شاید هم نشانه های بلوغ رابطه!

در هر صورت هر چیزی ک هست میخام در جهت مثبت گام بردارم.

بی تو من در همه ی شهر غریبم...